Yinelem...

      Yinelem...Evrene karışıp varolman gereken tüm boyutları sınadığın halde yansıyan suretine acınası bakışlar atıyorsan tanrı düşmüş demektir...Tanrı terkettiğin karanlığında yalnızlığında usulca seni beklemekte küçük bir çocuğun olan bitenden habersiz oyuncaklarıyla oynar gibi suskuda beklemektedir...tatmin edemeyen karışıp sınamak istediğin evren mi yoksa sensizliğin mi...kendini dinleyebildiğin kendinden yansıyanı görebildiğin yer karanlığın karanlığında varettiğin düşlerin gerçeğin ta kendisi...Hoşbulduk karanlığım, benliğim...

Boş Küp...

  Bir küp inşa edersin, tüm evrenini yerleştirirsin içine düşlerini umutlarını üzüntülerini acılarını şefkatini...kilitler ve unutursun...Bukadar unutmuşken bukadar uzaklaştırmışken bir esinti yoklar küpten ibaret evrenini.Zorlar kilitleri kapıları...Tanrı dersin melek dersin huzur dersin sığıntı dersin offf dersin.durmaz...Şeytan dersin zebani dersin lanet dersin defol dersin öfff dersin...Vurmaya başlarsın kilide daha sert daha sert vurursun...Kırıp özgür bırakmak istersin sana ait olanı özgür bırakmak, evrende yokoluşunu izlemek istersin...kilit kırılır kapılar açılır...küp boştur...hiç dolmamıştır...Tanrının yanılgısı şeytanın yanılgısı senin yanılgın...yine kayıpsındır evrende; artık seninde bulamayacağın bir kayboluş...sonsuz karanlık...