Son perde

Karanlıkta buluyorum sürümcelerden arınmış benliği...Gülümseyebiliyorum döngüde rollere bürünmüş kimliklere...zerafetle alıyorum replikteki yerimi; bir kadeh içki ve sigaramın dumanıyla...melodilere kulak asıyorum sigaramın dumanı dans ediyor ezgiler eşliğinde anımsayarak evrene emanet edilen anılarımın yansımasıyla...gülümsüyorum bir ölünün yaşamına gülümsemesi gibi...bir çocuğun uyandığı rüyasına gülümsemesi gibi...son bir nefes alıyorum sigaramdan, tırnaklarıma sıkıştırıp son yudumunu aldığım kadehime doğru serpiştiriyorum külleri dağılırken izmaritimi...öldürüyorum sigaramı, öldürüyorum kadehimi, öldürüyorum yaşanmışlığımı kimliğimi...ve perde kapanıyor...

Tanrı Tınısında...

     Gülümse evrene...Bazen sunar böyle güzellikler...Tüm duyguların anestezi edilmeden alınır bedeninden, acı çekersin.artık hislerden arınmışsındır.Hissizlik yokluk kaplamıştır bedenini...soyutlanmışsındır evrenden ve kendinden...Tanrı sana gülümseyecektir umudun tükenmek üzereyken...ve gülümser küçük bir çocuk edasında...durup izlersin bıkmadan usanmadan...nefes almaya başlarsın soluduğunu hissedersin o an...heyecan kaplar evrenini; tüm odak noktalarından sıyrılır dengeni toparlar nefesini tutarsın o an...beklediğinle yüzeşirsin ve bir yanılgı diye düşünür netleşmesi için ortamı terkedersin...beklenen gelip seni bulacaktır ümidiyle...Ya tanrı sana gülümsemiştir yada tanrı edasında şeytan seni selamlamıştır...